Już tak mam, że nie potrafię składać życzeń. Dlatego wszelkie związane z tym okazje, takie jak zbliżające się święta, są dla mnie bardzo stresujące. Co do zasady do ja właściwie wszystkim życzę wszystkiego dobrego, ale jak tak przyjdzie co do szczegółów w postaci pojedynczego przedstawiciela ludzkości, któremu trzeba złożyć życzenia to już tylko stercze przed nim jak widły w gnoju i nie mogę wydukać z siebie ni słowa.

Mam z tym ogromny problem, bo nie potrafię zebrać się w sobie na tyle żeby sklecić coś sensownego w życzeniach. W szczególności, jeśli przyjdzie składać życzenia komuś mi zupełnie obcemu. A im bliżej świąt bożonarodzeniowych tym mam niestety coraz więcej okazji, aby zmierzyć się z tą moją zmorą.

Albo mam klasyczną fobie społeczną, albo to zwyczajna taka niechęć tak mną zawładnęła? Sam już nie wiem, dlaczego, ale fakt faktem mam taką małą wadę. To tylko takie maleńkie szaleństwo. Drobnostka taka to przecież, ta moja niechęć do składania życzeń, ale przyznać to muszę, że jest to dla mnie bardzo uciążliwe.

Tak jest ze mną coś nie tak i pewnie tak jak jest zostanie po wsze czasy lub na wieki wieków. Nie potrafię składać życzeń, choć jednocześnie przecież wszystkim dobrze życzę. Ale jak przyjdzie – co do czego – to dukam coś tam pod nosem, plotę coś trzy po trzy w klasycznym dla życzeń stylu i nie potrafię powiedzieć nic oryginalnego, a już zupełnie nie potrafię wyartykułować czegoś zabawnego. Ograniczam się zawsze do standardowego zestawu w stylu: wszystkiego najlepszego, plus równie standardowe: zdrowia, szczęścia, pomyślności. I to jest maksimum tego, co mogę z siebie wykrzesać w takich okolicznościach.

Może to wynika z tego, że w gruncie rzeczy jestem nieśmiały, ale z drugiej strony przecież w wielu przypadkach publicznie potrafię szczerze powiedzieć to, co o kimś myślę. Ale jeśli chodzi o życzenia z okazji świąt dla przykładu, to gdy mam je złożyć drugiej osobie to nie mogę tego zrobić, bo mnie zatyka. Nie wspominając już o klasycznych objawach występujących przy fobiach takich jak przyspieszony oddech, rumieńce na policzkach oraz paniczne kołatanie serca.

Próbowałem już nawet spisywać to, co chciałbym powiedzieć i w odpowiednim momencie to, co spisałem, próbowałem przeczytać. Niestety to na nic. No znów nie mogłem. Coś mnie blokuje przy składaniu życzeń i nie mogę za nic w świecie słowa z siebie wymówić. Dla ratowania sytuacji pozostaje tylko to standardowe: wszystkiego najlepszego, i tyle mam najczęściej do powiedzenia w takich sytuacjach.

To bardzo uciążliwa przypadłość, bo przecież, co rusz jesteśmy zapraszani na uroczystości gdzie szanownemu jubilatowi lub solenizantowi wypada, a nawet trzeba, złożyć życzenia. I dlatego takich gali staram się unikać, bo ja nie potrafię składać życzeń i najczęściej wychodzę na nieszczerego, co to tylko zdrowia i szczęścia może pożyczyć i nic od siebie nie doda.

Teraz nadchodzą święta gdzie też wypadałoby coś tam więcej powiedzieć przy tradycyjnym składaniu sobie życzeń podczas wigilii. A ja już od miesiąca boje się właśnie tej chwili i samonakręcając się przeżywam po wielokroć ten dzień, gdy ponownie będę musiał osobiście składać życzenia, a jak wspomniałem nie przepadam za tym.

Moja fobia z życzeniami nie ogranicza się tylko do tego, że nie lubię życzyć wesołych świąt zupełnie obcym ludziom. To byłoby jeszcze zrozumiałe, bo przecież każdy chyba, a przynajmniej większość, ma problem ze składaniem życzeń współpracownikom, ludziom znanym tylko z widzenia lub takim, z którymi łączy nas tylko wspólna praca. Jak już zaznaczyłem u mnie ta niechęć nie wynika z tego, że komuś źle życzę. Ja wszystkim wszystkiego dobrego życzę, tylko nie mogę tego wyrazić w kontakcie jeden na jednego. Taka przypadłość. I choć tam we mnie są już od dawna ułożone serdeczne życzenia to w artykulacje to się nie może zamienić. Tak już mam i tego nie zmienię.

Dlatego, jeśli usłyszycie ode mnie, życzenia wszystkiego najlepszego to znaczy, że ja naprawdę tak myślę, a nie mówię nic więcej z powodów do końca mi nieznanych a nie z lenistwa czy nieszczerości. Wesołych świąt i wszystkiego dobrego.