Ile trzeba mieć w sobie odwagi żeby klęknąć na ulicy i wyciągnąć rękę po jałmużnę. Co zmusza ludzi do takich zachować, pewnie nigdy się nie dowiemy, bo każdy przypadek jest inny. Ja widząc taką osobę na ulicy chce wierzyć, że jest ona naprawdę w tragicznej sytuacji życiowej. Czytaj więcej
Będzie to opowieść o pewnym człowieku, który co miesiąc płaci ratę zaległego podatku w Urzędzie Skarbowym i o jego uczuciach względem tego jego comiesięcznego płacenia. Pan ten w 2003 roku sprzedał swe stare mieszkanie i kupiłem nowe. I w tym też czasie popełnił wielki błąd, za który pokutuje do dzisiaj. A mianowicie nie wypełnił jakieś pitu dla urzędu skarbowego i był tak bezczelny, że nie zachowałem faktur za remont swojego nowego lokum, które nabył w stanie surowym. A kto trzyma faktury tyle lat – myślał Pan jak pewien bohater filmu Psy Pasikowskiego.
Jest pewne prowincjonalne miasto 100 kilometrów od Warszawy, które kiedyś było wojewódzkie a teraz ma tylko Komendę Wojewódzką Policji. Urzekające jest to przywiązanie policji tego grodu do wiekowego stylu architektonicznego z ubiegłej epoki. Nie widać tego przywiązania w mundurach w samochodach a w budynkach widać i to jak! Czytaj więcej
Zbierałem się, zbierałem, no i proszę jestem! Jak przystało na prawdziwego pesymistę wchodzę w świat blogosfery bardzo powoli, nieśmiało, wręcz niepewnie… Bo tak naprawdę to sam przecież nie wiem czy to wszystko będzie takie jakie chciałbym żeby było. I czy czytelnikom to się spodoba? Na razie podpatruje, podkradam, zastanawiam się, wybieram, zmieniam. Dopasowuje się. Sam tytuł bloga zmieniałem już z -naście razy i oczywiście do końca też nie jestem przekonany, że ten wybór jest właściwy i w pełni oddaje to, o czym chciałbym się z czytelnikami podzielić. A czy chce dzielić? Też nie wiem? Pewnie, że nie wiem … To, co tu pisze traktuje terapeutycznie.
Sam pomysł umieszczania w internecie tego, co w danej chwili myślę podsunął mi kolega R., gdy po raz setny utyskiwałem na to, że: ja to bym chętnie coś napisał tylko, kto mi to wydrukuje. A tu proszę, mogę pisać i sam publikować. Oczywiście dalekie to do papierowej wersji, nawet tej bezpłatnie rozdawanej na ulicy, ale zawsze … Więc jestem! i będę tu opisywał to, co zobaczyłem, przeżyłem, przemyślałem… z daleka od wszechwiedzących „naczelnych”.
pavvel