Jest poniedziałek. Ale równie dobrze mógłby być to wtorek. Czy czwartek? Wszystkie dni są tak do siebie podobne. Są już dniami bez znaczenia. Nie jestem na przymusowej kwarantannie. Mogę wyjść i iść gdziekolwiek, bylebym tam był sam. Ale po co? Można śmiało powtórzyć za Janem Himilsbachem lekko go parafrazując: tyle dróg, kurwa, a iść nie ma dokąd. Czytaj więcej
Zdecydowanie nie powinno tak być, a jednak tak właśnie jest. Tak się stało, jak nie powinno się stać. Odłożył telefon delikatnie gładząc palcami ekran. W głowie nadal słyszał jej głos. Umysł wyświetlał jej obraz. Wstał od stołu i lekko się zataczając przeszedł do kuchni. Wyjął z szafki kieliszek i szklankę. Nalał sobie setkę wódki a do szklanki wody z kranu. Pijąc myślał o niej. Ale nie tylko o niej. O nich wszystkich. O tych, które odchodziły od niego za szybko, za definitywnie. Czytaj więcej
– Niech się panienka nie obawia. Ja tylko na chwile. Ja z piwkiem i pani z piwkiem to pogadamy sobie troszeczkę. Usiadł na ławce nie czekając na przyzwolenie. Słonko. Czuć było wiosnę w powietrzu. Piękne okoliczności przyrody. Nie ma w tym nic dziwnego, że chciał pogadać. Czytaj więcej
Tak mnie teraz naszło, że od czasu ogłoszenia przez premiera Narodowego Stanu Wyjątkowej Paniki oddaje się studiom i obserwacji zachowań moich współplemieńców w czasie zarazy. Ja osobiście nie jestem w grupie ryzyka, więc nie mam zakazu opuszczania norki. A i w norce jakoś tak usiedzieć nie mogę. Bo jak wspomniałem, czym więcej muszę, tym więcej nie chce. Czytaj więcej
To zadziwiające jak nagle wszyscy zostali olśnieni urokami nicnierobienia. Jak tylko obawa o własne bezpieczeństwo oraz rozkaz rządu zamknął ich w domach, to od razu zbiorowo zaczęli doceniać jak wiele można zrobić nie wychodząc z domu. Jako człowiek od lat systematycznie i na długo zamykany przez niedoskonałość w czterech ścianach, wiem jak się w takiej sytuacji zachować. Zwyczajnie mam doświadczenie w tych sprawach. Dla mnie to nie pierwszyzna. Siedziałem w domu już wtedy, gdy nie było to takie modne.
Czytaj więcej
Poszło mi nie tam gdzie trzeba. Zachłysnąłem się wódeczką. Rozkaszlałem się po całości. A mój gromki kaszel słyszalny był już po chwili w całym bistro. A to przecież publiczne miejsce. Ludzie w panice zaczęli odchodzić ode mnie jak od potencjalnego epicentrum zarazy. Nie ma teraz lekko. Trzeba uważać gdzie się kaszlnie, czy pociągnie noskiem, bo jak ludziska zauważą mogą zatłuc sztachetami na śmierć. – Chłop ci u nas ciemny jest – cytując klasykę. Czytaj więcej
Mieszka we mnie taka maleńka obawa. Jest we mnie. Jest ze mną. Nawet dokładnie wiem, w którym miejscu się przyczaiła. Tak bardziej po lewej, bliżej serca. Nie mogę powiedzieć, że się przyjaźnimy. Jest mi w pewnym sensie bliska, bo przecież jest ze mną prawie od zawsze. Można powiedzieć, że wiele nas ze sobą łączy. Mój strach, moja obawa, zwana też lękiem jest moim stałym, choć nie koniecznie chcianym współlokatorem. Takim, co wpadł na chwile a zamieszkał na stałe. Czytaj więcej
Upadem dziś na twarz. Mój fizys sięgnął bruku. Padłem jak długi potknąwszy się o wystający kawałek bruku. Runąłem na chodnik i tylko cudem zdążyłem jeszcze wyciągać ręce z kieszeni, aby ich użyć do amortyzacji mojego upadku. Gdyby nie to rypnąłbym pewnie jeszcze bardziej ryjkiem o chodnik niż do zrobiłem. Gdybym tak upadł na kolana to jeszcze rozumiem, bo mógłbym wzorem całego narodu podnieść się z kolan. Ale ja rozciągnąłem się po całości i jeszcze przyklasnąłem twarzą w trotuar. Czytaj więcej
Mam taką dobrą umiejętność, że mogę w myślach zbudować alternatywną rzeczywistość. Stworzyć inny świat. Mogę budować coś z niczego nie krzywdząc ani siebie ani też nikogo innego. To, że coś sobie wyobrażam, nie ma najczęściej wpływu na rzeczywistość. Na świat realny. Jest we mnie i jest tylko moje. Jeśli oczywiście przyjąć, że świat realny nie jest moim wyobrażeniem. Czytaj więcej
Tak, ja wiem, że jakbym pracował tak jak dawniej pracowałem, czyli ciężko i wydajnie, to zdecydowanie mógłbym zarabiać więcej i byłoby mnie stać na to, na co mnie teraz nie w pełni stać. Ale z tego, co pamiętam, to gdy miałem za co, to nie miałem ochoty na nic. Bo byłem zmęczony, głównie psychicznie, ale też fizycznie. Czytaj więcej
pavvel