Jestem tak bardzo zmęczony bezproduktywną pogonią za kimś, za czymś, co dla mnie jest przecież nieosiągalne. Szukam w nocy ciepła twojego ciała. Wiem jak bardzo jest to bezcelowe, bo przecież zdaje sobie sprawę, że cię tam nie odnajdę. Ale to wciąż nie przeszkadza szukać. Nie pomaga nic zamiast. Czytaj więcej
Jaki sens ma dalsza walka z przeznaczeniem. Zmęczony bezsenną nocą, nie mam sił żeby wstać z łóżka o poranku. Prawie nie śpię. Nie mam gdzie uciec od koszmaru dnia, gdy sen nie nadchodzi. Mam dość życia w samotności poprzetykanej tylko znajomościami na chwile. Za długo żyje, by umrzeć młodo. Jestem za młody, żeby umrzeć siłami natury. Trwam w tym zawieszeniu między młodością i starością całkowicie pozbawiony celu w życiu i nadziei na zmiany. Czytaj więcej
Mój conocny brak snu sprawia, że mam sporo czasu na pisanie. Dobrą stroną bezsenności jest dla mnie to, że wtedy mam też możliwość więcej poczytać czy popisać. To nie tak, że nie mam na to czasu w dzień. Mam, i bardzo ten mój stan możliwości szanuje. Ale noc jest dobra do czytania i pisania, bo wtedy jest większa pewność, że nikt i nic nie będzie w tym przeszkadzać. To są te dobre skutki bezsenności. Ale są jeszcze te złe. Czytaj więcej
Ostatnio tak się (dobrze, co do zasady) zadziało, że wokół mnie jest naprawdę dużo ludzi. Znajomych, przyjaciół, kolegów, koleżanek z którymi lubię, tak codziennie, porozmawiać. Ale jak przyjdzie na mnie taka nagła potrzeba porozmawiać tak od serca, to okazuje się, że tak naprawdę to nikogo nie mam do rozmowy.
Jedną z nielicznych dobrych cech mojego fatalistycznego życia, które lekarze za wszelką cenę chcą naprawić, jest to, że po zażyciu odpowiednich medykamentów nic mnie nie denerwuje. A dokładniej rzecz ujmując, niewiele pozostaje takich rzeczy czy spraw, które mnie potrafią zirytować. Tylko panie bliskie memu sercu, ale i te, które darze mniejszym afektem potrafią mnie wnerwić mimo wszystko. Potrafią mnie tak zirytować, że nawet wyciszacze nie pomagają. Czytaj więcej
Jest jak jest. Nie ma w tym niczyjej winy oprócz oczywiście mojej własnej. Nie ma nic nadprzyrodzonego. Żadna siła nieczysta. Zwyczajnie, jest tak jak jest. Po prostu tak już mam, że wszystko czego dotknę, po pewnym czasie ulega destrukcji. Czytaj więcej
Lubię się budzić przy kobiecie. A przy tej to jeszcze bardziej. W samotności mam tak, że zasypiam na chwile i to niespokojnie. Śpię przez godzinę. Czasem dwie, trzy godziny, płytkim niespokojnym snem. Po czym budzę się i już nie mogę ponownie zasnąć. Chyba zrozumiałe, że wolę wtedy nie być sam. Przy kobiecie jestem spokojniejszy. Może i nie zasypiam, ale sama jej obecność powoduje to, że jest dobrze i co tu ukrywać szczęśliwie. Czytaj więcej
Rankiem dnia następnego jest najgorzej. Nie dlatego że się piło, bo się nie piło. Ale dlatego że każde odstawienie jest trudne. A odstawienie od niej najtrudniejsze. Ja się w zasadzie nie uzależniam, pomijając tylko jedno. Ten poranek jest kolejnym dniem po odstawieniu a mnie nadal trzyma jak trzymało. Zasłużyłem nadmiernym zażywaniem i teraz mam to czego mogłem się spodziewać. Choć jestem trzeźwy to mam syndrom dnia wczorajszego. Czytaj więcej
– O nie! Znów tu jestem – to pierwsza reakcja o poranku. No i się zaczyna. W śnie jest obecna. Ale tak inaczej. W realności dnia jej nieobecność jest nie do zniesienia. Nie wiem, dlaczego tak mam. Przecież nic w zasadzie się nie zdarzyło złego. Ale ta myśl, że już więcej może wcale się nie zdarzyć jest wielce dołująca. Czytaj więcej
– Pan szanowny to taki bardziej ostatnio radosny? Taką mam obserwacje pana osoby. I chyba się nie mylę, co do powyższego? Tak z dwa tygodnie już chyba w tej radości pan pływa. Aż żal patrzeć, co się z panem porobiło – pozwoliłem sobie na mały żarcik, bo on faktycznie, choć nadal w czerni ubrania i duszy, to jednak wydawał się taki mniej mroczny niż zazwyczaj. Jaśniejszy taki. Czytaj więcej
pavvel